Kepa Ordokiren ustetan, munizio faltagatik galdu ziren San Martzial eta Irun. Fronteak atzerantz jo ahala, Donostiara joan zen. Bertan osatu zen Benito Boda buru zuen behin behineko udala. 70 bat irundar batu ziren, gehienek Hendaiarantz jo zutelako.
Donostiatik alde eginda, Bermeorantz joan zen. Bertan antolatu zen bost konpainiaz osaturiko Saseta batailoia. Metrailadoreen San Marcial konpainiako sarjentu izendatu zuten, Lezo Urreztietak ekarritako “Skoda” Metrailadoreak baliatuz. Hala ere, Solidaridadeko San Andres batailoira aldatu zen, kapitain funtziotan.
Kalamuan, Saseta batailoiak utzitako posizioa eta euren ametrailadorak hartu zituen San Andresek. 1936ko abenduak 26an, gogor erasotu zuten matxinatuek, airez, artilleriaz eta itsasoz bonbardatuz. Hala ere, erasoa jasan eta bertan iraun zuten Gernikako bonbardaketa arte. Ia inguraturik, Rosa Luxemburgo batailoiarekin Markina Xemeinera erretiratu ziren. Gernikan, dena txikitua zegoelarik, Bermeora joatea erabaki zuten, 24 orduko ibilaldia gauzatuz.
Ordokiren posizio berria Sollube zen. Bertan tiro bana jaso zituen izterrean eta besoan. Honen ondorioz, Algortako behin-behineko erietxean ingresatu zuten. Egonaldia gogorra izan zen, ahal bezain pronto itzuli nahi zuelako. Artxandan elkartu zen bere ardurapeko gudariekin.
Santoñan, ihes egiteko aukera izan arren, burkideekin gelditu eta italiarrek atxilotu zuten. Hauek emandako tratua ona izan zela, zehaztu zuen Ordokik. Hala ere, irungo faxistak “Cristobal Errandonea, Nicolas Guerendiain eta Pedro Ordoqui… que se presenten ante las autoridades de su pueblo” oihukatuz, azaldu ziren. Errandoneak frontean jarraitu zuen Asturiaserantz; Ordoki ez zen aurkeztu; Nicolas aldiz bai, eta Irunera eraman zuten, Berako harrobian fusilatuz.